Quizas (55) is single en auteur van Daten wat de pot schaft. In dit debuut geeft ze datingtips en vertelt ze over haar date-avonturen. Over haar ervaringen schrijft ze in deze column. Deze keer haar eerste techno-ervaring.
Waarom heb ik me in godsnaam laten overhalen om mee te gaan? Dit was de enige gedachte die door mijn hoofd bleef zoemen toen ik een pikdonkere maar bomvolle Gashouder (Westergasfabriek) binnenliep om half 1 ‘s nachts, terwijl een keiharde melodieloze dreun mijn trommelvliezen op de proef stelde. Was dit nou vriendelijke instaptechno of was ik onder die noemer meegelokt?
Nadat we onze winterjassen, sjaals en spulletjes in een locker hadden gepropt die niet groter was dan mijn broodtrommel thuis, liep ik mijn eerste technofeest binnen. Want techno is hot, techno is hip en dit uitje paste perfect in mijn (eeuwigdurende) fase van ouderdomsontkenning.
Oud en truttig
Ik was voorbereid: ik had mijn handtasje thuisgelaten en een heuptasje diagonaal over mijn schouder geslagen. Geen gezicht, maar bij binnenkomst zag ik dat ik met deze ‘mode’ volledig aansloot op de rest van het publiek. Desalniettemin voelde ik me oud en truttig tussen de hippe en jonge mensen en het leek net of iedereen naar me keek. Onwillekeurig speurde ik dan ook de hele avond naar mensen van mijn eigen leeftijd.
Even naar de wc was verschrikkelijk: met een veel te grote menigte door een te smalle doorgang, daarna op een wankel trappetje en balkonnetje, een half uur gelaten wachtend tussen jonge grietjes die zich zichtbaar totaal niet bezig hielden met wat een afschuwelijk drama er zich zou afspelen als er nu in die drukte paniek zou uitbreken – een dwangmatige gedachte die ik nooit los kan laten in dit soort situaties. Er was wel crowd management aanwezig en die stuurde ons resoluut via de buitendeur de kou in om via de hoofdingang weer naar binnen te kunnen. Wat een ontberingen!
Een pilletje op
Inmiddels stond de menigte als een fabriek vol Duracell konijntjes te dansen, allemaal min of meer in dezelfde stijl. Elk konijntje natuurlijk met een flesje water in de hand, en daarmee viel ik in de volgende verbazing, want dat is wat ze drinken als ze een pilletje op hebben. En dat deed bijna iedereen! Het pilletje van deze tijd is vergelijkbaar met het blowtje uit mijn tijd, zo lijkt het. Toch vind ik het een eng dingetje waarbij de uitwerking niet te voorspellen valt en dat is niet te vergelijken met dat schattige plantje wat ik vroeger zo liefdevol toesprak en verzorgde.
Doordat iedereen nu zo lekker in zijn eigen eufori zat, voelde ik mij ook niet meer de aangestaarde Big Old Mamma en besloot er nu zelf ook helemaal voor te gaan. Dat betekende dus: dansen! Wat ongemakkelijk probeerde ik deze stijl een beetje bij anderen af te kijken. Best lastig als je geen melodie in een harde dreun kan herkennen, maar… fake it till you make it!
Doorgewinterde technofreak
Gelukkig ging deze eerste techno-ervaring gepaard met de bijzondere lichtshow van Skalar, en tegen de tijd dat de hoofdact begon, (een tijdstip dat de ochtendkrant bijna bij je door de brievenbus glijdt!) stond ik te dansen als een doorgewinterde technofreak in een deodorantreclame. En dat op slechts 2 gin-tonics!
Gesloopt, maar blij en gelukkig, hees ik mezelf later die ochtend in bed. Ik had heerlijk gedanst, ongetwijfeld een kilootje of wat verbrand, ik was niet de oudste, en ik vond mezelf een stoerlap! Ik heb nog 3 dagen een irritante piep in mijn oren gehad, maar hé, dat is part of the deal. Volgend weekend maar weer gezellig een ouderwets wijntje in de kroeg.