Nienke Meinders is net terug uit Indonesië waar ze de tassen die ze ontwerpt, laat produceren. Ze is er in 2014 en 2015 gaan wonen om de juiste mensen te vinden die haar tassen en accessoires van het merk Nynqué kunnen maken. “Je moet echt het contact onderhouden, anders verwatert wat ik in die twee jaar nou net heb opgebouwd.”
Waarom Indonesië voor de productie van tassen? India ligt meer voor de hand.
Eind 2012 besloten mijn vriend en ik dat we twee jaar in Azië wilden wonen. Er is niets dat ons hier bindt en we wilden wel wat avontuur. En ik vond het een uitgelezen kans om te kijken of er meer zit in mijn tassen.
Waar begin je? Het is een groot land.
We zijn in Jakarta gaan wonen, mijn vriend had daar een baan. Ik ben als een malle de taal gaan leren, anders red je het daar niet.
Was Jakarta een goede keuze?
Jakarta was fantastisch en er is veel bedrijvigheid. Alleen minder in de leerindustrie.
En toen?
Ik hoorde dat ik op Bali en in Jogjakarta moest zijn. Bali heeft wel een maakindustrie, maar is heel erg gefocust op toerisme waardoor de kans dat ontwerpen aan anderen worden verkocht groot is. Toen ben ik naar Jogjakarta gegaan. Hier vond ik mensen die mijn ontwerpen konden maken.
Ging dat makkelijk?
Nee, helemaal niet! Ik sprak de taal dan wel, maar als iets anders uitpakt dan gepland, zeggen ze dat niet tegen je. Ze komen met een oplossing waarvan ze denken dat jij dat zou willen.
Geef eens een voorbeeld
In Indonesië houden ze van shiny, terwijl ik juist per se mat leer wil, dat ging al niet goed. Of ze zetten de gesp op de verkeerde kant van de tas, of het label ging niet goed. Toen dacht ik: dit gaat niet werken, daarvoor is Jogjakarta ook te ver van Jakarta om er steeds naar toe te vliegen.
Je hebt je plannen aangepast?
Ik moest iets zoeken in de buurt van Jakarta. Dat is Bandung geworden, op drie uur rijden van Jakarta. Dat is trouwens best een hippe studentenstad waar je jonge designers vindt.
Daar konden ze wel je tassen maken?
Ze begrijpen wat ik bedoel, spreken ook een beetje Engels en zeggen als iets anders loopt dan ik had aangegeven.
Ging dat makkelijk?
Nee, het is een kwestie van heel veel sturen. Als je Indonesiërs hard aanpakt of boos op ze wordt, blokkeren ze, dat werkt dus niet. Ik heb het opgelost door technische tekeningen te maken. Ik geef aan waar de stiksels moeten komen, waar het logo. Het is een bouwtekening en schrijf alles uit wat ze moeten doen.
Is het leer anders in Indonesië?
Ja, ik gebruik Javaans runderleer en de stijfheid, de kleur en de afwerking zijn anders dan wat ik in Nederland gewend was, dus daar moet je rekening mee houden in je ontwerpen. Ik laat mijn tassen nu maken in een heel kleine leeratelier waar drie mensen werken. Daar ben ik veel geweest en een goede relatie mee opgebouwd.
Ben je de tassen ook meteen gaan verkopen?
Als een sample goed was, dan plaatste ik een bestelling en verkocht die online veelal aan expats: Nederlanders, Fransen, Duitsers. Daar kon ik goed van leven in Indonesië.
Wat voor tassen ontwerp je?
Vooral veel shoppers, verder schoudertassen, heuptassen voor op festivals, en accessoires, zoals portemonnees en brillenkokers.
Hoe ben je begonnen?
Mijn opa maakte kleding onder andere voor O’Neill en was daar altijd mee bezig, ik denk dat het zo is ontstaan. Ik heb een keer een tas voor mijzelf gemaakt en merkte dat ik daar helemaal blij van werd. Vrienden wilden ook wel zo’n tas hebben, toen is het ontstaan.
Werk je alleen met leer?
Ik heb geëxperimenteerd met pvc, maar dat is veel meer poespas. Leer is op zichzelf staand materiaal, het heeft minder afwerking nodig.
Waaraan herken je je tassen?
Ik gebruik alleen neutrale kleuren en ik houd niet van glad. Mijn tassen zijn strak, stoer en simpel.
Hoe verkoop je ze?
Nou, de ondernemerskant vind ik het moeilijkst. Mijn business sense is minder ontwikkeld dan mijn creativiteit. Mijn vriend helpt mij gelukkig. Ik ben begonnen op Etsy, een online marktplaats voor handgemaakte en vintage producten.
Hoe waren de reacties?
Heel erg positief. Ik merkte ook dat ik veel liever een 5 sterren review krijg dan dat ik 1.000 tassen verkoop! Ik ben begonnen een tas in opdracht te maken, maar dat werkte niet. Ik maakte wat diegene mooi zou vinden. Nu ontwerp ik tassen die ik zelf mooi vind, daardoor hebben ze een eigen stijl.
Je bent net weer in Indonesië geweest?
Ja, dat is nodig om alles door te spreken. Een keer per jaar moet je er echt heen. Ik geef ze wel de ruimte om het op hun eigen manier te doen. Je leert je dat deadlines er niet keihard zijn. Als je over twee weken iets nodig hebt, zeg je dat het volgende week geleverd moet worden.
Is duurzaamheid een issue voor jou?
Ik vind het heel belangrijk! Ik focus erg op sociale duurzaamheid. De mensen met wie ik werk, weten wat de kosten van een tas zijn, weten wat de verkoopprijs is. Ze zijn een onderdeel van het Nynqué-team.
Dat geeft vast een gevoel van trots
Ik vind het heel cool dat mijn tassen in Bandung worden gemaakt. Ik help drie mensen aan werk. Ik had niet een planning van ‘over een jaar moet er een bedrijf staan’. Het is heel natuurlijk gegaan. Maar ik ben wel twee jaar lang van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat alleen met mijn tassen bezig geweest. En nu staat er inderdaad iets.
En nu zijn je tassen in de winkel te koop?
Nou, wel in sommige zaken. Maar ik focus mij vooral op online. Winkels hanteren vaak een hoge commissie of verkopen alleen in consignatie.
Voor wie maak je je tassen?
Vrouwen tussen de 25 en 40, 45 jaar. Vrouwen die van mooie spullen houden, die niet per se van een merk zijn, maar die wel onderscheidend zijn. Ik help die vrouwen aan een tas en daar word ik heel gelukkig van!