Na ruim anderhalf jaar op de Pacific en onze hulpactie op de eilanden van Vanuatu bereiden we ons voor op de volgende oceaan, de Indische Oceaan. Beetje bij beetje komen we weer wat dichter bij Nederland. Om van de Atlantische Oceaan in de Pacific te komen gingen we door het Panamakanaal.
Nu hebben we de Torres Strait voor ons. Een heel ondiep vaarwater tussen Australië en Papoea-Nieuw-Guinea. De moeder van Paul die ons volgt met de Grote Bosatlas op tafel noemde dit stuk vaarwater ‘de Sleuf’. Vroeger was dit een uitermate lastig stuk tijdens een wereldomzeiling waar zeilers weken van wakker lagen. Maar dan spreken we over tijden dat er nog geen GPS was.
Tegenwoordig is het eenvoudiger maar het vergt wel enige voorbereiding en het blijft ook best een beetje spannend. Navigeren tussen de riffen door. Je ziet alleen maar water om je heen en af en toe een klein eilandje. Maar de gevaren zitten onder water! Het is een afstand van zo’n 150 zeemijlen dus we moeten ook een stuk in het donker varen. Om het onszelf een beetje gemakkelijker te maken zetten we waypoints in onze plotter (een soort van TomTom maar dan voor op de boot). Zo sturen en zeilen we van waypoint naar waypoint.
Halve maan
We hebben een prima wind en niet al te veel stroom. Doordat het zo’n smalle doorgang is kan het er enorm hard stromen, soms wel 5 knopen! Dat is dan rond volle of nieuwe maan. Wij varen hier zo’n beetje met halve maan. Dus we gaan wel iets harder dan normaal.
En dan ben je ’s morgens vroeg opeens op een nieuwe oceaan. Een week later zijn we bij het eiland Timor waar we in gaan klaren voor Indonesië! We liggen goed op schema. Ruim op tijd om onze eerste gasten op de Indische Oceaan te ontvangen. Heerlijk om voldoende tijd te hebben want het inklaren duurt er echt heel lang. Het is super bureaucratisch en ook corrupt. We hebben een agent in de arm genomen voor het papierwerk. Waar we meestal een uurtje of minder nodig hebben om onszelf en de boot in te klaren, neemt dat hier 2 dagen in beslag! Paul scheurt achter op de scooter van Mr. Napa, onze agent, van Customs naar Immigration en weer terug en dat nog een paar keer. Stempeltje hier, krabbeltje daar, kopietje zus, handtekeningetje zo. Maar na 2 dagen hebben we alle vereiste papieren aan boord.
Lokale marktjes
Ondertussen ben ik aan het rondstruinen geweest op lokale marktjes en winkeltjes om de Full Circle weer goed te bevoorraden voor onze niewe gasten waar we mee naar Lombok gaan varen. Langs het nog niet door toeristen overspoelde Indonesië: Flores en de Komodo’s.
We zijn weer in een heel andere wereld! In vergelijking met de Pacific is het hier zo goedkoop. En het eten is zó lekker. Voor anderhalve euro eet je hier een overheerlijke nasi goreng of gado gado. Dat belooft veel goeds. We kijken naar onze nieuwe gasten uit en hebben zin om het authentieke Indonesië te gaan ontdekken!
Monique Knijnenburg bericht in iedere uitgave van UIT Magazine over haar wereldreis met haar man Paul vanaf hun zeilboot de Full Circle. Wie wil kan een etappe meezeilen.
