Alleen al Amstelveen bestaat voor 20% uit expats. Hoe kijken ze naar ons, hoe zien ze ons land? Ritika Mehra (32) is oprichter en voorzitter van stichting Bridging the Gap. Deze expatorganisatie is in 2010 opgezet in Amstelveen, met als doel middels een cultureel en sociaal platform de integratie tussen de Indiase expatgemeenschap en de lokale Indiase en Nederlandse gemeenschappen te bevorderen. Dit keer schrift ze over onze dagelijkse routines.
De mens is een gewoontedier. Ondanks dat ik iemand ben met een ongestructureerd privéleven en een hectische baan, houd ik wel van routines – maar niet zonder de nodige speelruimte.
Als je fan bent van de Big Bang Theory, dan herken je misschien ook wel wat trekjes van Sheldon in mij. Hoewel ik het liefst wakker zou worden voordat mijn wekker gaat en ik me elke ochtend bedenk dat ik eerder naar bed had moeten gegaan, hecht ik erg aan een vaste werkplek op kantoor. Ik raak nogal uit mijn hum als iemand anders op “mijn” plek zit, zelfs op dagen dat ik pas rond het middaguur verschijn.
Kop koffie
Een tijdje terug ging ik relatief vroeg en goed gemutst naar mijn werk, waar mijn gebruikelijke routine plots ruw werd verstoord: het café waar ik altijd mijn kop koffie haal was ineens dicht, er stond een enorme wachtrij voor de lift waardoor ik noodgedwongen de trap moest nemen, en om de ellende compleet te maken was “mijn” plek ook nog eens bezet. Het gevolg: ik sleepte mezelf en de donkere wolk boven mijn hoofd naar een hoekje ergens in het kantoor en vermeed alle menselijk contact.
Terwijl ik me installeerde achter een vreemd bureau en mijn best deed om volslagen onaanspreekbaar te zijn, bleef de collega naast mij maar tegen mij aan praten en dat hielp mij om wat te ontdooien. Aan het einde van de dag was de donkere wolk verdwenen en voelde ik me op mijn gemak in mijn nieuwe omgeving. Het uitzicht was beter dan op mijn vorige plek, ik zat dichter bij het koffieapparaat en die collega bleek ook dik in orde.
De dag erop besloot ik te kijken of dit nieuwe plekje weer vrij was. Toen ik binnen kwam, vielen er zonnestralen op “mijn” bureau en mijn collega gaf me een knipoog – een hartelijk welkom en het begin van een nieuwe vriendschap.